گاهی متاورس رو یه چیز خیلی عجیب تصور می‌کنیم، اما واقعیت اینه که خیلی از تجربه‌هایی که همین حالا داری هم تجربه های متاورسی محسوب میشن.
مثلاً همین نرم‌افزارهایی که بهشون می‌گیم دنیای مجازی یا تورهای مجازی، اولین قدم‌‌های ورود به متاورس رو نشون میدن. فکر کن نرم‌افزار زیارت مجازی که می‌تونی باهاش داخل حرم‌ها، مسجدها یا جاهای خاص، قدم بزنی و همه‌چیز رو ببینی. همچنین تجربه‌ی کار با گوگل ارث که مثل پرنده‌ای از بالای زمین، هر جایی رو دوست داشتی، تماشا می‌کنی و می‌چرخی.
یا حتی بعضی فیلم‌ها و کلیپ‌هایی که توی سایت‌هایی مثل آپارات، یوتیوب و … منتشر میشن و روشون نوشته شده فیلم ۳۶۰ درجه یا VR. این فیلم‌ها رو اگه با گوشی تماشا کنی و گوشی رو به هر سمتی بچرخونی، دقیقاً انگار داری خودت تو اون فضا می‌چرخی و انتخاب می‌کنی که الان کجا رو ببینی. مثلاً کلیپ‌های حرم امام حسین یا حرم امام رضا که به صورت ۳۶۰ درجه ضبط شدن و تو هر طرف دوربینی رو خواستی می‌چرخونی، همونجا رو خواهی دید. حس واقعی تری از حضور در اون محیط رو بهت میدن.
یا مثلا بعضی بازی‌هایی که حتما امتحان کردی، مثل ماینکرفت (Minecraft) یا رابلاکس (Roblox)، کلی دنیای مجازی دارن که توش می‌تونی هر چیزی بسازی یا با بقیه ارتباط بگیری. این خودش یه مدل ساده از ساخت متاورسه که همه با هم تو یه فضای مشترک کار یا بازی می‌کنن و با آواتارها و شخصیت‌های مجازی شون با هم ارتباط می‌گیرن.
برخی از سامانه‌های آموزش مجازی هم الان با کلاس‌های سه‌بعدی یا واقعیت افزوده داره وارد می‌شه، که مثلا تو یه محیط مجازی نشون می‌ده توی کلاس هستی، تخته سیاه رو می‌بینی، دوستات کنار تو هستن و امکان تعامل بیشتری داری.
پس اگه بخوای ساده‌تر تصور کنی، متاورس یه جور ترکیبی از همین دنیای بازی‌های چندنفره، فیلم‌های ۳۶۰ درجه، تورهای مجازی و محیط‌های آموزش مجازی جدیده؛ فقط روز به روز پیشرفته‌تر و همه‌گیرتر می‌شه و همه این تجربه‌ها رو ترکیب می‌کنه تا همه‌چی واقعی‌تر بشه.
